Dag Malta, Hallo Holland! (Allerlaatste blog...)

Na een lange schooldag loop ik op mijn gemakje het koude station op. Plotseling zie ik dat mijn bus klaar staat en net weg wil rijden! Ik ren er naar toe en steek mijn arm uit. Gelukkig stopt de bus en de deur gaat open… hijgend stap ik de bus in. “Nou ben ik al 6 minuten te laat! En dan kom jij ook nog eens op het laatste moment!” Bromde de buschauffeur, terwijl ik al sorry zeggend een plekje zocht. Terwijl de eerlijke buschauffeur verder bromde tegen de mensen die achter mij de bus in kwamen gingen mijn gedachten terug naar 2 weken geleden. Toen ik nog in het lekkere, Maltese zonnetje zat te wachten op een bus die standaard een half uur te laat kwam…

Laat ik u voor de laatste keer op dit blog eens mee nemen 2 weken terug in de tijd. Het was de laatste week in Malta. Dit was niet bepaald de leukste week in de afgelopen 4,5 maand. Deze week stond namelijk in het teken van afscheid nemen van het eiland, het zonnetje en de lieve mensen waar ik zo’n goede band mee heb gekregen. De maandag voelde nog als een normale stagedag, toch was ie net effe anders. We begonnen ’s ochtends met een aantal afscheids cadeautjes naar de collega’s te brengen. We hadden voor een aantal ‘ability promoters’ een kaartje geschreven en daar een sleutelhanger met klompjes aan gedaan. De ene collega was hier nog blijer mee dan de andere. Het was heel gaaf om de dankbaarheid van deze lieve Maltese mensen te zien.

Toen wij de gym wilden klaar maken kwam Margaret naar ons toe. Zij was een Griekse fysiotherapie student aan het rondleiden die op Providenza stage kwam lopen voor 2 maanden. Wij mochten deze student een dagje op sleeptouw nemen, omdat Margaret erg druk was. Nadat we de gym hadden gedaan met de clienten van Warda en met de Griekse student gingen we naar de flat toe. Hier heb ik de student laten zien hoe ik voor client N zorg. Ze vond het bijzonder om deze client eten te geven en om te zien hoe alles in de flat geregeld was. Ik vond het erg leuk om haar rond te leiden en te laten zien wat wij dagelijks bij Providenza doen. Het voelde een beetje alsof we het stokje van ‘stagiaire’ doorgaven aan haar.

Op dinsdag was het zover. De allerlaatste stagedag bij Dar tal Providenza. Met heel veel tegen zin begon ik aan deze dag. Toen we op de flat aankwamen lieten we de poster zien die wij voor clienten gemaakt hadden. Op deze poster stond van iedere client een foto. We werden uitgebreid bedankt door onze collega’s en ze konden er niet over op houden. Toen we de poster aan de zuster lieten zien kreeg ze tranen in haar ogen. Ook het cadeautje voor de zuster en het cadeautje voor de collega’s viel in de smaak. Voor het eerst in de 4,5 maand dat we stage hadden gelopen bij deze groep voelden we dat het werk wat we gedaan hadden gewaardeerd werd. De collega’s en de zuster vertelden dat ze ons erg gingen missen... dit zorgde bij mij voor een verbeten lipje. Na dit afscheid gingen we voor de laatste keer de clienten verzorgen en namen we ook van hen afscheid. Het is een bizar gevoel dat je afscheid moet nemen van mensen die je hart gestolen hebben, maar die je misschien wel nooit meer gaat zien… Na deze intensieve ochtend en opnieuw wat tranen in de ogen van zuster Bertha trokken we voor de laatste keer de deur van de flat Warda achter ons dicht.

Op maandag waren we uitgenodigd door wat collega’s om langs te komen bij de wekelijkse vergadering zodat we even afscheid van ze konden nemen. Met een beetje tegen zin gingen we hier naar toe. Er bleek een collega jarig te zijn en dus was iedereen druk in de weer met de taart. Onze Griekse medestudent zat naast ons en met haar enorme spontaniteit riep ze plotseling: “Ik ken een verjaardagsliedje in het Grieks!” ze begon met zingen en vertaalde het voor de groep. We moesten erg om haar lachen, maar dat lachen viel een beetje weg toen de collega’s opeens ook van ons een Nederlands verjaardagsliedje verwachtten. Gelukkig, moesten wij nog afscheid nemen van Ramona (onze stagebegeleidster) en hadden we dus een goede reden om weg te gaan (: Nadat we iedereen gezoend en uitgezwaaid hadden vertrokken we naar Ramona. Toen we ook van haar afscheid hadden genomen vertrokken we bij Providenza. Met een diepe zucht en een hoop mooie herinneringen in mijn achterhoofd gingen we bij de bushalte zitten. Toen onze collega kwam aangereden zijn we een stukje met haar gaan liften. Haar 16 jaar oude jeep bracht ons 3 dorpen verderop en vanaf daar namen we de bus naar huis. Eenmaal thuis aangekomen begonnen we ons voor te bereiden op de grote reis terug naar Nederland.

Er volgden 3 dagen van bergen afval, te zware koffers en de laatste administratie. Op vrijdag was onze laatste dag op school en het afscheidsetentje met Saskia. We kregen onze certificaten ,hadden ons laatste gesprek met Simon en vroegen voor de laatste keer of er post voor ons was. We gingen voor de laatste keer met Saskia naar de Macdonalds en keken voor de laatste keer in wat winkeltjes. Ook gingen we voor de allerlaatste keer met Saskia uit eten. Eenmaal thuis aangekomen namen we ook afscheid van onze huisbaas Manual. Hij was ons erg dankbaar voor ons rustige verblijf in Kingsgate Appartments en hij vond het erg jammer dat zijn ‘children’ en zijn ‘Dutch Tulips’ (zo noemde hij ons) weer vertrokken. We gaven hem de sleutels terug, namen afscheid en gingen naar ons appartement.

Na een kort nachtje in onze krakende bedjes ging de wekker om 3 uur. Na een frisse douche en de laatste spulletjes bij elkaar te hebben gepakt gingen we voor het appartementencomplex zitten om te wachten op onze taxi. Met deze taxi hebben we nog 2 andere Nederlandse meiden opgehaald en zijn we naar het vliegveld gebracht. Eenmaal op het vliegveld bleek dat onze koffers toch wel ietsjes te zwaar waren… (dit hadden we wel verwacht, maar we hoopten op een vriendelijke baliemedewerkster. Dit bleek iets te veel gevraagd om 5 uur ’s nachts.) We besloten om de koffers open te gooien en nog een paar spulletjes in onze handbagage te stoppen. Zo zaten 4 Nederlandse meiden met en grote open koffer vlak voor de incheckbalie op de knieën om maar te voorkomen dat ze 15 euro per kilo extra moesten betalen. (arme studenten of gierige Nederlanders, wat de voorbijgangers ook dachten, 15 euro is ons net iets te veel!) Dit lukten ons gelukkig en dus mochten we al gauw door de douane heen.

Je hoopt bij de douane altijd dat je op je gemakje je spullen mag uitzoeken en af mag doen. Niet dus. Ook om 5 uur ’s nachts is er grote stress bij de douane. Toch kwamen we er allemaal vrij vlot door heen en dus moesten we nog een paar uur wachten in de vertrek hal.

De vliegreis ging goed, we hadden weinig turbulentie, kregen een heerlijk iets te vet ontbijtje (bacon & eggs) en we landden zelfs een half uur te vroeg op Hollandse bodem. Door dit half uur te vroeg was onze familie in een lichte stress, want zonder dat wij het wisten bereidden een groot welkomstcomité zich voor op onze terugkomst. Op ons gemakje gingen we op de loopband staan. De bedoeling van zo’n loopband is dat je er SNEL over heen kunt wandelen zodat je SNEL aan de andere kant van de hal bent. Maarja, SNEL mochten wij niet want onze familie ging nog steeds met zo’n 150 kilometer per uur over de snel weg om maar op tijd bij de gate te zijn. Na stil te staan op 5 loop banden, een bezoekje aan de wc en even rustig wachten bij de bagage band was het moment eindelijk daar. Het moment waar ik sinds dag 1 op Malta toch al wel een klein beetje naar uit keek: ‘Het Hello/Goodbye gevoel’.

Het welkomstcomité wat ik verwachtte bestond uit mijn oma, mijn ouders en mijn pleeggezin, maar dit comité had zich uitgebreid tot mijn altijd hardwerkende broer en zus, mijn opa en oma en mijn vriendinnen. Dit was een hele verassing en zorgde er voor dat ik in een lichte shock alle bloemen en zoenen in ontvangst nam. Na een kopje koffie met al deze lieve mensen begon het eindelijk een beetje door te dringen dat ik daadwerkelijk weer in Nederland was. Ook de kou, de koeien en schapen, het ‘aan de linker kant van de weg rijden’, de molens, de uitgestrekte weilanden, de gladde wegen met snelheidslimieten en het geklets in de auto zorgde ervoor dat ik langzaam aan weer begon te wennen aan Nederland. Toen ik eenmaal thuis kwam dacht mijn lieve hondje; “Wat leuk al die mensen!” Tot hij zich op eens leek te beseffen dat ik het was en hij van blijdschap niet wist waar hij het zoeken moest. Toen iedereen een beetje aan het idee gewend was ben ik met mijn moeder naar de bakker gegaan om een enorme ‘welkom terug taart’ op te halen. En om de 1ste dag in Nederland goed af te sluiten zat ik ’s avonds bij de WOK in Elburg met mijn gezin als vanouds weer bij te kletsen.

Toen ik zondag wakker werd (zonder Janou naast me) besefte ik me eigenlijk hoe bijzonder het is dat je het ene moment in Malta bent en je het andere moment in je eigen bed ligt. Na een bezoekje aan de kerk kwam er veel familie langs. Ik vond het fijn om weer bij mijn familie te zijn en te horen hoe het met iedereen ging. Het is heel bijzonder om te merken hoeveel mensen er met je mee leven en blij zijn om je weer te zien(: Deze drukke dag sloot ik af door samen met mijn moeder te kijken hoe boeren in verre landen op zoek gingen naar de ware liefde. Boer zoekt vrouw geeft een oer-Hollands gevoel!

Inmiddels ben ik alweer 2 weken terug in het koude en drukke Nederland. Ik moest erg wennen aan de drukte van alle dag, de kou en de lange schooldagen. Maar toch kan ik zeggen dat ik na 2 weken weer redelijk ingeburgerd ben. Ook ik maak weer gebruik van een agenda, ik ben begonnen met rijlessen, ik begin volgende week met een nieuwe stage in Oldebroek en ik ben van plan om (ondanks een half jaar vertraging) nog voor de zomer mijn opleiding af te ronden. Dit is een hele uitdaging, maar zoals jullie weten hou ik wel van een beetje uitdaging (;

In 4,5 maand tijd kreeg ik de kans om te leven in een totaal andere cultuur. Ik kreeg de kans om te kijken hoe de gehandicaptenzorg in Malta geregeld is. Ik kreeg de kans om de mooie en minder mooie kanten van het eiland te ontdekken. Ik kreeg de kans om beter Engels te leren . En ik kreeg de kans om hele lieve mensen te ontmoeten. Dit alles zorgde ervoor dat ik een hele mooie tijd op Malta heb gehad. Ik ben hier heel dankbaar voor en ik wil jullie; lezers van dit blog, vrienden op facebook en trouwe briefschrijvers heel erg bedanken voor jullie support!

Grazzi Hafna!


Ps. Wie weet volgt er weer een nieuw avontuur, met weer een nieuw blog..!