Een blog'je tussen de visites door!

Tussen alle visites door plaats ik weer even een blogje van de afgelopen week!

Maandagochtend regende het pijpenstelen, deze bui zorgde ervoor dat we 3 uur lang moesten reizen voor we eindelijk op stage aankwamen. Toen we bij Providenza waren, bleek dat de gym met onze flat al begonnen was. Toch hebben we nog een lange tijd met de clienten van onze groep kunnen sporten/spelen. Dit blijft altijd een leuk uur! De clienten genieten hier zichtbaar van (: (en wij ook!)

Na de gym hebben we op de groep geholpen met het spitsuur en hebben we zelf pauze gehouden.

Toen we weer een beetje waren bijgekomen van, voornamelijk het lange reizen en een paar uurtjes werken, hebben we David geholpen. We konden vaak met David mee liften naar onze woonplaats. Hij werkt als begeleider/fysiotherapeut en is vooral het manusje van alles. Deze middag gingen we met hem een ruimte versieren voor kerst. Bijna alle ruimtes bij Providenza zijn versierd met kerstballen, glitterslingers, Kerstmannen, kerststalletjes, lampjes en kerstbomen. We zouden het in Nederland een beetje te kitsch vinden, maar hier vinden ze het geweldig mooi!

Na het oppimpen van de flats begon onze reis terug naar Msida weer. Gelukkig kregen we een lift van Father Martin. Hij is de priester van Providenza en hij bracht ons, ondanks dat hij druk was, helemaal naar onze woonplaats!

Om weer even bij te komen van het weekend met onze moeders besloten we om dinsdag een dagje vrij te nemen! Toen we wakker werden, was er weer heel veel regen en dit maakte het thuis gevoel nog fijner (:

Op donderdagochtend begonnen we weer vroeg op de flat, zodat we konden helpen met wassen en aankleden. Toen we dit gedaan hadden, zaten de clienten weer op de gang te wachten tot hun woonkamer was schoongemaakt. Janou en ik gaan dan meestal even geinen met clienten, omdat het wachten heel lang voor ze duurt. Er is 1 client die altijd heel stil is. Ze kan haar lichaam niet bewegen, behalve haar gezicht. De begeleiders vertelde mij al eens dat ze niets snapt en niets voelt. In de 3 maanden dat we nu hier stage lopen, heb ik deze client 1 keer zien huilen, maar nog nooit eerder zien lachen. Tot deze ochtend.

We zaten een beetje gek te doen met haar en opeens kreeg ze een glimlach op haar gezicht. Deze lieve vrouw kon niet meer ophouden met glimlachen en moest later zelfs een beetje hard op lachen. Dit was zo’n bijzonder moment dat ik er kippenvel van kreeg. Dit vrouwtje lag altijd in haar rolstoel en stond in de hoek van de woonkamer en ze krijgt nauwelijks aandacht. Er liep een vrijwilligster langs, die altijd helpt op de groep, en ook zij was verbaasd door de glimlach van de cliënt.

De momenten dat cliënten gaan glimlachen, maakt je zo blij. Het is voor hen een manier om dankbaarheid en blijdschap te laten zien en dat is waarom ik dit werk wil doen. Dit mooie moment met deze bijzondere vrouw maakt de hele dag goed!

Na de vroege spitsuren op de flat hebben we de gym gedaan met de flat Livia en hebben we in het begin van de middag weer verder geholpen met de clienten eten geven en in bed leggen op onze groep Warda. Toen we klaar waren met stage lopen, gingen we de zonsondergang bij zee bekijiken met Saskia en Mila. Althans, dat was de planning. Na ruim een uur in weer en wind wachten op de bus kwam hij er eindelijk aan gereden! Alleen reed hij ook weer mete en noodvaart voorbij… De bus zat vol en verkleumd als we waren, besloten we toch maar om een lift naar huis te nemen. Eenmaal thuis aangekomen, hebben we lekker WARM gegeten en zijn we op tijd in ons WARME bedje gekropen. Wat kun je na dat Hollandse weer toch genieten van een WARM huis!

Op donderdag gingen we met een client van onze groep, Margaret(de fyiotherapeut), de Duitse studenten, en een andere client + begeleider naar een rolstoelenspecialist. Bijzonder hieraan was dat er voor onze client geen begeleider mee ging, maar dat wij deze dag de begeleiders van deze client waren. Het voelde goed om als stagiaire toch wat verantwoordelijkheid en vertrouwen te krijgen van de collega’s en zuster Bertha. Helaas kregen we nauwelijks de kans om de client te begeleiden en te verzorgen, want de andere begeleider en Margaret (de fysiotherapeut) vertrouwde ons dit niet echt toe. Dat was wel een beetje jammer… Wij kenden de client beter dan de begeleider van de andere groep en Margaret, maar doordat we stagiaires zijn, vertrouwden ze ons alsnog niet helemaal. Toch hebben we de client haar sondevoeding gegeven en hebben we lekker gek met haar gedaan tijdens de reis en bij de rolstoelenspecialist.

Na deze lange ochtend gingen we weer op huis aan. We hebben ’s middags nog wat boodschappen gedaan en we genoten hierna weer van het heerlijke “binnen-zitten-omdat-het-buiten-rotweer-is” gevoel!

En dan houdt dit blog alweer op… U zult wel denken wat is er mis met Marloes dat ze zo’n kort blog maakt. Afgelopen weekend is Marije langs geweest in Malta (: Marije gaat een blog maken over hoe ze het weekend vond en wat we allemaal gedaan hebben. Deze zal binnenkort verschijnen op deze website! Ik zeg voor nu al vast; Festa Cozy San Nikola!

Tot gauw! (: